گنجینه شعر و ادبیات

نقابی بر افکن ز پی امتحان را

که تا بینی از جان لبالب جهان را

چو در جلوه آیی بدین شوخ و شنگی

برقص اندر آری زمین و زمان را

بروی زمین مهروار ار بخندی

بزیر زمین درکشی آسمان را

من از حسرت رویش از هوش رفتم

خدایا شکیبی تماشاکنان را

به دل زان نداریم یک مو گرانی

که بر سر کشیدیم رطل گران را

بهارت دلا کس ندانست چون شد

بهر حال دریاب فصل خزان را

فراموش کردند از مهربانی

چه افتاد یاران نامهربان را

از آن نام تو بر زبان می نراندم

که میسوخت نام تو کلام و زبان را

رضی این چه شور است در نالهٔ تو

که از هوش بردست پیر و جوان را

 

رضی الدین آرتیمانی

ه یاد داشته با!
نخستین راه رسیدن به خدا،
نیایش است،
و دومین راه، شادی!




افکار شاد و سلامت داشته باشید.
خود را سلامت تصور کنید
و سلامتی را حق انسانی و شایسته ی خود بدانید. 
از همه مهمتر،
با خود ملایم باشید....

کتاب کوچک شادی 
رازهایی برای شاد زیستن 
گردآوری: سوریا شریفی 

کجایی الان پیش من نیستی

با کی لحظه هاتو رقم میزنی

همیشه بودم توو خیالت بگو

هنوزم توو رویام قدم میزنی؟

 

به اشکای دوریت سر میزنم

به اون گریه های دم ِ رفتنم

دلم لک زد اینجا واسه زندگی

کجایی بمیری یکم تو تنم

 

کجایی یکم درد ِ پاییزمو

با آغوش ِ مهرت سبکتر بشم

با عشقت تا ابرا بلندم کنی

که یلدا ترین ماه ِ آذر بشم

 

دلم تنگتر از گلوی توئه

نذار جون بده حرفای تو قفس

بذار بغضتو توو دلم بشکنم

بذار بازتر باشه راهه نفس

 

شبیهت شدم بس که آوردمت

توی واژه های خیال ِ خودم

شبیهم شدی توی دیوونگی

که گریه م گرفته بحال ِ خودم

 

نمیگم که برگردی و رد کنی

روزایی رو که بی تو تکرار شد

نمیگم ولی خود به خود واژه هام

ترانه ترین شکل ِ اصرار شد

گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

من مانده‌ام این‌جا که حلال است، حرام است؟

 

با این که به فتوای دل اشکال ندارد

گریار پسندید ترا کار تمام است

 

در مذهب ما باده حلال است، ولی حیف

در مذهب اسلام همین باده حرام است

 

شد قافیه تکرار ولی مسئله‌ی نیست

چون شاعر این بیت طرفدار نظام است

 

این ماه شب چاردهم در شب مهتاب

یا این که نه، همسایه ما در لب بام است.

 

در مجلس اگر جای خودت را نشناسی

این جا است که مفهوم قعود تو قیام است

 

پرسید طبیبم که پس از رفتن یارت

وضع تو اعم از بد و از خوب کدام است

 

از این که چه آمد به سرم هیچ نگفتم

گفتم دل من سوخت، نفهمید کجام است

 

 

این دلبر اگر رام نشد، دلبر دیگر
دلدار دگر، یار دگر، همسر دیگر
هر گاه خر من ز برایم لگد انداخت
بفروختم آن را و خریدم خر دیگر
هر جا که به یک جو نرود آب زن و شوی
گو این زن دیگر کند آن شوهر دیگر
گفتم به رئیس الوزرا: مملکت ما
هر دم شده بازیچه ی بازیگر دیگر
گفتا که از این کشور اگر نیست دلت شاد
رو کن به دیار دیگر و کشور دیگر
چون ساقی بدمست تو ، ساغر شکن افتد
رو ساقی دیگر طلب و ساغر دیگر

كارهایی كه آسان نيست

 

ترك دون بازي و بامبول مگر آسان است؟
در گذشتن ز سر پول مگر آسان است؟
دست برداشتن از منصب والا و مقام
آخر اي آدم معقول، مگر آسان است؟
اين چنين پا مكن اي دوست، به كفش حضرات
حمله امروز به هر غول مگر آسان است؟
مرد بي‌زور، چه با اين همه خر زور كند؟
جنگ با رستم و هركول مگر آسان است؟
گر از آنان شنوي پرت و پلا، عيب مكن
يك سخنراني معقول مگر آسان است؟
مي‌دهي پند كه از رشوه‌خوري دست كشيم
ترك اين عادت مقبول مگر آسان است؟
مي‌كني توصيه تا توصيه بازي نكنيم
ترك اين شيوه معقول مگر آسان است؟
صاحب عقل و خرد بودن و بازي كردن
رل ديوانه چو بهلول مگر آسان است؟
در مقامي كه درستي و صداقت نخرند
كار بي‌حقه و بامبول مگر آسان است؟

هر که پرسید ترقی چه اساسی دارد
گفتم این راه نه درسی نه کلاسی د ارد
کرسی عزت و اجلال کسی خواهد یافت
که نه علمی ،نه کمالی، نه حواسی دارد
یار گلچهره در آغوش کسی می افتد
که قد پیزری و شکل قناسی دارد
گیتی تتگ نظر نیست خردمند شناس
غالبا دیده ی دیوانه شناسی دارد
مرد بدبخت به شب هم که رود در بستر
در لحاف و تشک خود کک و ساسی دارد
لاله را داغ از آن است که در باغ وجود
گل خر زهره مقام گل یاسی دارد
آن که سر رشته ی این مملکت اندر کف اوست
هیچ کارش نه اصولی نه اساسی دارد

باور نمی کنم  که هیچ تدارک ندیده باشی 

 

برای دلتنگی هایم

تو آن موعودی که فقط یک نفر انتظارش را می کشد

درست وقتی که جانم به لب می رسد

شعر هایم سطحی می شوند

زلال می شوند

 وآسمان را منعکس می کنند در خود

 حوض منتظر است

تاد خترک مو مشکی سر برسد

 بغچه اش را 

بر سنگفرش خاطره بگذارد

ودست هایش جانی دیگر به آب ببخشد

دخترک مومشکی

مدادت را بر دار

و طرحی نقش کن

مدادت را بردار

وشعری را که سالهاست ناتمام گذاشته ای 

بنویس

 میدانی چقدر آب منتظر است

می دانی چند تابستان گذشته است

 وآب منتظر است

 تا دخترک مو مشکی سر برسد

من به کودک  درونم قول داده ام که تو می ایی

مثل امام زمان

مثل مسیح

 مثل سوشیانت

من به کودک درونم قول داده ام

باور نمی کنم  که هیچ تدارک ندیده باشی 

برای دلتنگی هایم

تو آن موعودی که فقط یک نفر انتظارش را می کشد

امام زمان من

 من جمعه منتظرت نیستم

 همین الان بلند شو

 اصلا با پرواز بعد از ظهر خودت  را به من برسان

دختر.

آتش از برق نگاهت ريختي بر جان من       خواستي تا در ميان شعله ها آبم کني
مهدي سهيلي

 

 

---

 

 

آتش پر از قهر تو مي گفت: برو          جذبه ي چشم پر از مهر تو مي گفت بايست
بهروز ياسمي

---

 

آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش        اين چراغي است کزين خانه به آن خانه برند
حافظ

---

 

آخر از راه دل و ديده سر آرد بيرون        نيش آن خار که از دست تو در پاي من است
فرخي يزدي

---

 

آخر به اسارت دل حسرت زده خو کرد         شادم که دگر ياد گريز از قفسم نيست
فريدون توللي

---

 

آخر چه شد که اين همه نامهربان شدي         چيزي که خوش نداشتم اي دوست، آن شدي
شعبان کرم دخت

---

 

آدميزاد اگر بي ادب است آدم نيست        فرق در بين بني آدم و حيوان ادب است
فصاحت رازي

---

 

آسايش دو گيتي تفسير اين دو حرف است         با دوستان مروت با دشمنان مدارا
حافظ

---

 

آسمان بوي اجابت مي دهد        بس که قنديل دعا آويخته است
عبدالجبار کاکايي

---

 

آشناي تو به دل غير تو را ره ندهد         که نسازند به يک خانه دو بيگانه به هم
صغير اصفهاني

---

 

آنچه از دریا به دریا می رود      از همان جا کامد، آنجا می رود

مولوی

---

 

آواره همچو خار هراسان ز باد مست      خاکستر خیال ز دستم عنان گسست

محمد حسن آرش نیا

---

 

آسمان نگاه خسته ی من خانه ی ابر های بارانزاست

نیستی و نبودنت تنها غصه ی آفتابگردانهاست

حامد ابراهیمی

---

 

آمدی چشم گشودی و خزانم کردی      اولین شاعر چشمان وزانم کردی

سید اسحاق افضلی

گفتــــم غم تو دارم
گفتـــــا زیاد یا کم؟ 

گفــــــتم زیاد خیـلی
گفتـــــا بقـدر لیـلی؟

گفتـــم فزونتر از آن
گفتــا بگو به قــرآن؟ 

گفتم چه جای شک است؟
گفت: احتـیاط شرط است

گفتم دلت ز سنگ است
گفتا نه، مَـیل جنگ است

گفتم به لب رسیده جانم
گفتـــا به من چه؟ جانم!

گفتــــــــم ترَحُّـم ات کو
گفتا به من، پول ات کو؟

گفتــــــم دلـم کباب است
گفتا مرا چه باک است؟!

گفتـــــــــم بـه من نگاهی 
گفتــــــا شمــــا کِـــیاهی؟

گفتـــــــــــم اسیــر چشمت
گفتـــــــا که اوووف ز دستت

گفتــم اجازه هست سوالی
گفتــــا بگــو چـه خواهی؟

جوونی هم بهاری بود و بگذشت
به ما یک اعتباری بود و بگذشت
میون ما و تو یک الفتی بود
که آن هم نوبهاری بود و بگذشت
باباطاهر

 

روی بنمایی و دل از من شوریده ربایی
تو چه شوخی که دل از مردم بی‌دیده ربایی
تو که خود فاش توانی دل یک شهر ربودن
دل شوریده روا نیست که دزدیده ربایی
شوریده شیرازی

 

چه می‌شد آه ای موسای من، من هم شبان بودم
تمام روز و شب زلف خدا را شانه می‌کردم
نه از ترس خدا، از ترس این مردم به محرابم
اگر می‌شد همه محراب را میخانه می‌کردم
علیرضا قزوه

 

وقتی تو گریه می‌کنی، ای دوست در دلم
انگار که ابرهای جهان گریه می‌کنند
حسین منزوی

 

بگو هر آنچه دلت خواست را به حضرت عشق
چرا که سنگ صبور است و محرم راز است
ولی بدان که شکار عقاب خواهد شد
کبوتری که زیادی بلند پرواز است
سعید بیابانکی

 

چون بلبل مست راه در بستان یافت
روی گل و جام باده را خندان یافت
آمد به زبان حال در گوشم گفت
دریاب که عمر رفته را نتوان یافت
خیام

 

چرا مردم نمی‌دانند
که لادن اتفاقی نیست،
نمی‌دانند در چشمان دم جنبانک امروز
برق آب‌های شط دیروز است؟
چرا مردم نمی‌دانند
که در گل‌های ناممکن هوا سرد است؟
سهراب سپهری

 

از اهل زمانه عار می‌باید داشت
وز صحبت‌شان کنار می‌باید داشت
از پیش کسی کار کسی نگشاید
امید به کردگار می‌باید داشت
ابوسعید ابوالخیر

 

سلام، خداحافظ / چیزی تازه اگر یافتید / بر این 2 اضافه کنید / تا بل / باز شود این در گم شده بر دیوار...
حسین پناهی

 

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را / ور قصد آزارم کنی هرگز نیازارم تو را / زین جور بر جانم کنون، دست از جفا شستی به خون / جانا چه خواهد شد فزون، آخر ز آزارم تو را / رخ گر به خون شویم همی، آب از جگر جویم همی / در حال خود گویم همی، یادی بود کارم تو را...
انوری

حبیب زارعی منظم موجودیست
لا به لای مدارک نیامده 
گم نمی شود
لا به لای حرفهات لالایی لب هات
زمستان ساکت را خواب دیده
و بیست بهار را 
در حسرت پاییزی شاعرانه افسرده کرده 

:موجودی منظم
روبروی آینه که می نشـینم
مادر بزرگ ها به جستجو می ایستند
از انبوه برادران یوسفی ام 
که زیرعبای پدربزرگ پنهان شده اند
تنها من نسلی سوخته ام
سیاوشی بی مزار 
که امتحان آتش عصیان 
شعله ور از شراره هاش 
آویزان ِکتاب های مقدس
زیرعبای پدر بزرگ اروپا می شوند 
ومن هنوز آفریقا تر از وقتی هستم 
که آفریقا گفت: 
کم آورده ام
زیرعبا تپل می شوند وُ
چاههای نفت لاغرتر از همیشه 
سوسوی چراغی در دور دست خاموش

جامعه کم که آورده باشد با گلوله بی گلوله 
کار به باریک می کشد
و حبیب زارعی من نیستم 
ار به احکام این خانه سرنهم

منظم موجودی 
در مبارزه با خویشتن خیزبرداشته ام
در جنگ های علیه خودم هیچ نامردی را نامراد نگذاشته ام
همه در من دست داشتند 
حتی پدر طوری قافیه هام را ربود
که شعری دردناک 
در کتاب مادرم به چاپ رسید
از آن پس 
حرف های نگفته را عطسه کردم بجای تکـلیف شاعرانه

#

هوا سرد است
و من زودتر از هر سال پیر شده ام
می روم برای سوختگی هام تابوتی دست وُ پا کنم
و آرزوی کاشتن ِ _ پشت هر تریبون بمبی را _ 
به ارث بگذارم.

آواره می کنم خفقان کلام را

اگزاز و ساز درد و غزل گریه پام را

از دشتهای سرد زنی ناله میکند

تادرد میکشد شریان دوام را

میگفت دست توی سرم حل نمی شود

هرقدرمیزنم به سرم دست هام را

وقتی که زهر توی رحم نطفه میکند

باید به گریه شست غم انتقام را

ما زایمان زهر به نطفه نشسته ایم

مفعول بوده ایم سکوت مدام را

باید که خودکشی بکنم زهر مانده را

----------------------------------------------------------------------------------------
ما شب را آنچنان کشیدیم

که صبح سیاه شد

آری ببین

آسیاب مرد چرخ نان سفره متعفن کودکان را......

که بوی تعفن قناعتش

تا انتهای آسمان هم رسیده است

کودکان دردانه های درد دانه ای

که قواص بد شانسی

از ته اقیانوس شهوت بیرون کشیده است.

ودی ماه سردیکهزاروسیصدو اندی

پس از آخرین بهار شاید

ومن

و تو

و دیگر هیزمهای خشک یک آتش بازی

که بیش از حد داغ شد.

آنچنان که به جهنم هم تنه نمیزند

ولی به بهشت لگد آری

* * *

ساعت بیست و چهار سال شمسی

به وقت آنجلوس

و هیچ تابع احتمالی

سیاره غریب مرا کشف نمی کند

در میان جمع دانشگاهیان

مصلوب آزادی نام خویش

مسلمان شده ام

اینجا استمناء ناشیانه اقتصاد است بر صورت علم

و نرهای باکره مرد

نزدیکترین خدایانند

نرهای باکره مرد

مرد بارکش درد

درد زمستان سرد

سردسرد

سردسرد..............................

 

رفتن

شاعر : محمدعلی رستمی

نسیم امشب به گوشم گفت ؛ دلت نزد چمن باشد
و آنجا برکه ای کوچک پر از آب و سمن باشد

تو از دیوار من بگذر که من ها مدعی هستند
فرا رفتم ز مرزت من سراغم در عدن باشد

نمی دانم که می دانی گزیدن از لبت جرم است
مگر دیوانه ای چون من گرفتار ثمن باشد

نگار اول و آخر سلامت را مهیا کن
کلام اولت کافیست تمامیی سخن باشد

هوای گریه پنهانی ، پر از احساس باران است
ترنم های بارانیت به وزن « تن تـَتـَن » باشد

درون لاله جا کردی و من آماده می گردم
نبرد ما شود آغاز ، تو جنگت تن به تن باشد

نه من باربی شوم امروز ، نه وزنم می رود بالا
که می دانم تو می دانی مُـد آخر کفن باشد

« وصال » آماده باش امشب ، تفنگت را مهیا کن
که این آهو نمی داند ، خودش اهل خُـتن باشد