گنجینه شعر و ادبیات

ت

رباعی شمارهٔ ۲: ای خلعت فاستقم ببالای تو راست

رباعی شمارهٔ ۳: بالای خوشت به سرو می ماند راست

رباعی شمارهٔ ۴: در خانه تو مزاج مرزنگوش است

رباعی شمارهٔ ۵: اسرار غم عشق بگنجینه ماست

رباعی شمارهٔ ۶: آن رفته ز چشم و مانده در دل چونست

رباعی شمارهٔ ۷: عنبر اثری ز فضله خامه توست

رباعی شمارهٔ ۸: خوش وقت بهار و سبزه و دامن کشت

رباعی شمارهٔ ۹: ایام نشاط و شادمانی بگذشت

رباعی شمارهٔ ۱۰: فریاد که آن یار پسندیده برفت

رباعی شمارهٔ ۱۱: زادی که ره دراز می باید رفت

رباعی شمارهٔ ۱۲: دائم ز ولایت ولی خواهم گفت

رباعی شمارهٔ ۱۳: بلبل ز پی گل غزلی تر می گفت

رباعی شمارهٔ ۱۴: در خانه خود به کمترین مایه قوت

رباعی شمارهٔ ۱۵: ای کعبه مقصود دل من کویت

چ

رباعی شمارهٔ ۱۶: ای هزل تمام هیچ و هازل همه هیچ

د

رباعی شمارهٔ ۱۷: تیر تو هلاکت بداندیش تو باد

رباعی شمارهٔ ۱۸: لاله زدم باد صبا می خندد

رباعی شمارهٔ ۱۹: لاله به کرشمه بر چمن می خندد

رباعی شمارهٔ ۲۰: صافی جهان چو نیست می ساز به درد

رباعی شمارهٔ ۲۱: نوک قلمت که مشک از او می بارد

رباعی شمارهٔ ۲۲: ز آن درد که آن دیده روشن دارد

رباعی شمارهٔ ۲۳: لطفت همه کارهای او نیکو کرد

رباعی شمارهٔ ۲۴: در شست تو چون کمان خمیدن گیرد

رباعی شمارهٔ ۲۵: اغیار چو از میان کناری گیرد

رباعی شمارهٔ ۲۶: ایام گل است و ابر نم می ریزد

رباعی شمارهٔ ۲۷: مشک از سر زلف آن صنم می ریزد

رباعی شمارهٔ ۲۸: خوی از سر زلف آن صنم می ریزد

رباعی شمارهٔ ۲۹: شب نیست که آهم به ثریا نرسد

رباعی شمارهٔ ۳۰: بیچاره حسود بی بصر خواهد شد

رباعی شمارهٔ ۳۱: چون خواجه نظام در چنان محرم شد

رباعی شمارهٔ ۳۲: چون لاله و سبزه باهم آمیخته شد

رباعی شمارهٔ ۳۳: چشم سیهت که فتنه خواب آمد

رباعی شمارهٔ ۳۴: گر چه به قلم کام بسی دانی راند

رباعی شمارهٔ ۳۵: آنکس که طریق مدح و ذمّ می داند

رباعی شمارهٔ ۳۶: تا عارض چون آتشت افروخته اند

رباعی شمارهٔ ۳۷: جانهای رسل براس و عین آمده اند

رباعی شمارهٔ ۳۸: آنها که شراب را حکیمانه خورند

رباعی شمارهٔ ۳۹: با قد تو سرو سرفرازی نکند

رباعی شمارهٔ ۴۰: آن کس که عمل به جز مجازی نکند

رباعی شمارهٔ ۴۱: خواهی که به کام دشمنانت نکنند

رباعی شمارهٔ ۴۲: ای در گران مایه دریای وجود

رباعی شمارهٔ ۴۳: بر عارض چون گل تو سنبل بدمید

رباعی شمارهٔ ۴۴: آن پیر که جنبشی ازو می آید

رباعی شمارهٔ ۴۵: تیر تو چو شست کابلی بگشاید

رباعی شمارهٔ ۴۶: آن سنبل تر چو بر لب آب آید

رباعی شمارهٔ ۴۷: تیر دگران اگر زره بگشاید

رباعی شمارهٔ ۴۸: یا بوی تو از باد صبا می آید

رباعی شمارهٔ ۴۹: این باد معنبر ز کجا می آید

رباعی شمارهٔ ۵۰: گویند همایی به هوا می آید

رباعی شمارهٔ ۵۱: ابر آمد و بر روی هوا می گرید

رباعی شمارهٔ ۵۲: با نغمه داوود کمانچه نزنید

ر

رباعی شمارهٔ ۵۳: ای دست نشان قلمت لؤلؤ تر

ز

رباعی شمارهٔ ۵۴: ای دست امید ما به لطف تو دراز

رباعی شمارهٔ ۵۵: گر پیر شدم دلم جوانست هنوز

س

رباعی شمارهٔ ۵۶: ای باد نشان کوی دلدار بپرس

رباعی شمارهٔ ۵۷: بیداری شبهای من از اختر پرس

ش

رباعی شمارهٔ ۵۸: ماییم و هزار گونه خودکامی خویش

غ

رباعی شمارهٔ ۵۹: بنشست به ناز سرو در دامن باغ

رباعی شمارهٔ ۶۰: سرو آمد و بنشست به رعنایی باغ

رباعی شمارهٔ ۶۱: ای ماه گرفته روی آن ماه دریغ

گ

رباعی شمارهٔ ۶۲: هر چند که یار پارسا باشد گرگ

رباعی شمارهٔ ۶۳: در مانده به چنگ شیر و دندان پلنگ

ل

رباعی شمارهٔ ۶۴: نور تو که در سینه نهان بد چو هلال

رباعی شمارهٔ ۶۵: ای قطره ز دریا برسیدی به کمال

رباعی شمارهٔ ۶۶: آنها که ببسته اند چون رشته طبل

رباعی شمارهٔ ۶۷: بلبل بنشست باز بر منبر گل

رباعی شمارهٔ ۶۸: بشکفت شکوفه باز چون خرمن گل

م

رباعی شمارهٔ ۶۹: تیسیر ز فَسر سخنت یافت نظام

رباعی شمارهٔ ۷۰: بدخواه تو صد بلا کشیده چو قلم

رباعی شمارهٔ ۷۱: تا نرگس یار لاله گون می بینم

رباعی شمارهٔ ۷۲: از خرمن جود خوشه ای می خواهم

رباعی شمارهٔ ۷۳: ماییم که بی هیچ غمی دم نزنیم

رباعی شمارهٔ ۷۴: گر موی تو را مشک خطا می گویم

رباعی شمارهٔ ۷۵: تا من صفت عارض او می گویم

ن

رباعی شمارهٔ ۷۶: از خاک جهان به زرق رستن نتوان

رباعی شمارهٔ ۷۷: اکنون که وداع می کنی مسکین من

رباعی شمارهٔ ۷۸: خود نیست کسی دگر تبهکار چو من

رباعی شمارهٔ ۷۹: ای روضه برون آی رسول ثقلین

و

رباعی شمارهٔ ۸۰: جانیست مرا و نیست اندر خور تو

رباعی شمارهٔ ۸۱: ای قامت دلکش تو سرمایه سرو

رباعی شمارهٔ ۸۲: ای روضه بگو ابوالبشر آدم کو

رباعی شمارهٔ ۸۳: در دست و دوا هست طبیب من کو

ه

رباعی شمارهٔ ۸۴: اکنون که نماند مایه حشمت و جاه

رباعی شمارهٔ ۸۵: چون خامه تو سیاه سازد جامه

رباعی شمارهٔ ۸۶: ای خواجه چه گویم چو نیی فرزانه

رباعی شمارهٔ ۸۷: از چار بلا که دور باد از خانه

ی

رباعی شمارهٔ ۸۸: از نشو و سحاب شد زمین سبزه نمای

رباعی شمارهٔ ۸۹: ای مرگ چه گویم که چه ها ساخته ای

رباعی شمارهٔ ۹۰: ای صبح ندانم که چه در یافته ای

رباعی شمارهٔ ۹۱: نازکتر از آبی تو نه از آب و گلی

رباعی شمارهٔ ۹۲: ای روشنی دیده بینا چونی

رباعی شمارهٔ ۹۳: ای احمد دلخسته تو با ما چونی

رباعی شمارهٔ ۹۴: ای جان اثری ز مظهر خاک بجوی

رباعی شمارهٔ ۹۵: گر چه به تصور از خود آگاه شوی

رباعی شمارهٔ ۹۶: گر تیر به جانب فلک بگشایی

رباعی شمارهٔ ۹۷: ای باد صبا غالیه سا می آیی

رباعی شمارهٔ ۹۸: در دست مرض گرچه زبون می آیی

رباعی شمارهٔ ۹۹: ای ابر پر آب بر هوا می پویی

رباعی شمارهٔ ۱۰۰: ای روشنی دیده بینا که تویی