گنجینه شعر و ادبیات

غزل شمارهٔ ۲: سعی کردم که شود یار ز اغیار جدا

غزل شمارهٔ ۳: ای نور خدا در نظر از روی تو ما را

غزل شمارهٔ ۴: بچشم لطف اگر بینی گرفتاران رسوا را

غزل شمارهٔ ۵: ز روی مهر اگر روزی ببینی یک دو شیدا را

غزل شمارهٔ ۶: از آن تنهایی ملک غریبی شد هوس ما را

غزل شمارهٔ ۷: گه گهم خوانی و گویی که: چه حالست ترا

غزل شمارهٔ ۸: ترک یاری کردی و من هم چنان یارم ترا

غزل شمارهٔ ۹: من کیستم تا هر زمان پیش نظر بینم ترا

غزل شمارهٔ ۱۰: جان خوشست، اما نمیخواهم که: جان گویم ترا

غزل شمارهٔ ۱۱: یار ما هرگز نیازارد دل اغیار را

غزل شمارهٔ ۱۲: من کیم بوسه زنم ساعد زیبایش را

غزل شمارهٔ ۱۳: آرزومند توام، بنمای روی خویش را

غزل شمارهٔ ۱۴: یار، چون در جام می بیند، رخ گل فام را

غزل شمارهٔ ۱۵: یک دو روزی می گذارد یار من تنها مرا

غزل شمارهٔ ۱۶: بی تو، چندان که محنتست مرا

غزل شمارهٔ ۱۷: شوق درون بسوی دری می کشد مرا

غزل شمارهٔ ۱۸: گفتگوی عقل در خاطر فرو ناید مرا

غزل شمارهٔ ۱۹: ای شهسوار حسن، سر افراز کن مرا

غزل شمارهٔ ۲۰: زان پیشتر که عقل شود رهنمون مرا

غزل شمارهٔ ۲۱: هست آرزوی کشتن آن تند خو مرا

غزل شمارهٔ ۲۲: ز سوز سینه، هر دم، چند پوشم داغ هجران را

غزل شمارهٔ ۲۳: نهادی بر دلم داغ فراق و سوختی جان را

غزل شمارهٔ ۲۴: بروز غم، سگش خواهم، که پرسد خاکساران را

غزل شمارهٔ ۲۵: بچه نسبت کنم آن سرو قد دلجو را

غزل شمارهٔ ۲۶: گه نمک ریزد بخم، گه بشکند پیمانه را

غزل شمارهٔ ۲۷: ای شوخ، مکش عاشق خونین جگری را

غزل شمارهٔ ۲۸: دیدیدیم ز یاران وفادار بسی را

غزل شمارهٔ ۲۹: بحمدالله که صحت داد ایزد پادشاهی را

غزل شمارهٔ ۳۰: بنام ایزد، میان مردمان آن تندخو با ما

غزل شمارهٔ ۳۱: چند نادیده کنی؟ آه! چه دیدی از ما

غزل شمارهٔ ۳۲: نمی توان بجفا قطع دوستداری ما

غزل شمارهٔ ۳۳: من و بیداری شبها و شب تا روز یاربها

غزل شمارهٔ ۳۴: من همچو گلزار ارم، گل گل ترا رخسارها

غزل شمارهٔ ۳۵: ز آب چشم من گل شد، براه عشق، منزلها

غزل شمارهٔ ۳۶: دلا، ذوقی ندارد دولت دنیا و شادیها

ب

غزل شمارهٔ ۳۷: گل رویت عرق کرد از می ناب

غزل شمارهٔ ۳۸: شب هجرست و مرگ خویش خواهم از خدا امشب

غزل شمارهٔ ۳۹: سر نمی تابم ز شمشیر حبیب

غزل شمارهٔ ۴۰: گر دعای دردمندان مستجابست، ای حبیب

غزل شمارهٔ ۴۱: من بکویت عاشق زار و دل غمگین غریب

غزل شمارهٔ ۴۲: ای شده خوی تو با من بتر از خوی رقیب

ت

غزل شمارهٔ ۴۳: ای سر زلف تو کمند حیات

غزل شمارهٔ ۴۴: چیست پیراهن آن دلبر شیرین حرکات

غزل شمارهٔ ۴۵: وه! چه عمرست که در هجر تو بردم عاقبت

غزل شمارهٔ ۴۶: در آفتاب رخش آب باده تاب انداخت

غزل شمارهٔ ۴۷: ما عاشقیم و بی سر و سامان و می پرست

غزل شمارهٔ ۴۸: ای که از یار نشان می طلبی، یار کجاست

غزل شمارهٔ ۴۹: ای که می پرسی ز من کان ماه را منزل کجاست

غزل شمارهٔ ۵۰: روز نوروزست، سرو گل عذار من کجاست

غزل شمارهٔ ۵۱: ای باد صبح، منزل جانان من کجاست

غزل شمارهٔ ۵۲: ز باغ عمر عجب سرو قامتی برخاست

غزل شمارهٔ ۵۳: هر آتشین گلی، که بر اطراف خاک ماست

غزل شمارهٔ ۵۴: عکس آن لبهای میگون در شراب افتاده است

غزل شمارهٔ ۵۵: مه ز جور فلک دوتا شده است

غزل شمارهٔ ۵۶: رفتست عزیز من و مکتوب نوشتست

غزل شمارهٔ ۵۷: دارم شبی، که دوزخ از آن شب علامتست

غزل شمارهٔ ۵۸: ماه من، عیدست و شهری را نظر بر روی تست

غزل شمارهٔ ۵۹: دلم بسینه سوزان مشوش افتادست

غزل شمارهٔ ۶۰: عشقبازی چه بلا فکر خطایی بودست

غزل شمارهٔ ۶۱: راه وفا پیش گیر، کان ز جفا خوشترست

غزل شمارهٔ ۶۲: دلهای مردمان بنشاط جهان خوشست

غزل شمارهٔ ۶۳: مرا ز عشق تو صد گونه محنت و المست

غزل شمارهٔ ۶۴: جان من، الله الله! این چه تنست

غزل شمارهٔ ۶۵: این همه لاله، که سر بر زده از خاک منست

غزل شمارهٔ ۶۶: این چنین بیرحم و سنگین دل، که جانان منست

غزل شمارهٔ ۶۷: بهر که قصه دل گفته ام دلش خونست

غزل شمارهٔ ۶۸: نخل بالای تو سر تا بقدم شیرینست

غزل شمارهٔ ۶۹: برخیز، تا نهیم سر خود بپای دوست

غزل شمارهٔ ۷۰: گفتی: بگو که: در چه خیالی و حال چیست

غزل شمارهٔ ۷۱: شیشه می دور ازان لبهای میگون می گریست

غزل شمارهٔ ۷۲: این تازه گل، که می رسد، از بوستان کیست

غزل شمارهٔ ۷۳: من با تو یکدلم، سخن و قول من یکیست

غزل شمارهٔ ۷۴: بی تو هر روز مرا ماهی و هر شب سالیست

غزل شمارهٔ ۷۵: در دل بیخبران جز غم عالم غم نیست

غزل شمارهٔ ۷۶: کدام جلوه، که در سر و سرفراز تو نیست

غزل شمارهٔ ۷۷: دگرم بسته آن زلف سیه نتوان داشت

غزل شمارهٔ ۷۸: در مجلس اگر او نظری با دگری داشت

غزل شمارهٔ ۷۹: دل چه باشد کز برای یار ازان نتوان گذشت

غزل شمارهٔ ۸۰: روز من شب شد و آن ماه براهی نگذشت

غزل شمارهٔ ۸۱: یا تمنای وصال تو مرا خواهد کشت

غزل شمارهٔ ۸۲: آمد آن سنگین دل و صد رخنه در جان کرد و رفت

غزل شمارهٔ ۸۳: دل بامید کرم دادم و دیدم ستمت

غزل شمارهٔ ۸۴: در کوی تو آمد بسرم سنگ ملامت

غزل شمارهٔ ۸۵: نا دیده میکنی، چو فتد دیده بر منت

غزل شمارهٔ ۸۶: اگر از آمدنم رنجه نگردد خویت

غزل شمارهٔ ۸۷: چه غم گر در سرم شوریست از سودای گیسویت

غزل شمارهٔ ۸۸: خدا را، تند سوی من مبین، چون بنگرم سویت

ث

غزل شمارهٔ ۸۹: مرا بباده، نه باغ و بهار شد باعث

ج

غزل شمارهٔ ۹۰: مشتاق درد را بمداوا چه احتیاج

ح

غزل شمارهٔ ۹۱: بدین هوس که: دمی سر نهم بپای قدح

خ

غزل شمارهٔ ۹۲: ای چشم تو شوخ تر ز هر شوخ

د

غزل شمارهٔ ۹۳: خوشا کسی که درین عالم خراب آباد

غزل شمارهٔ ۹۴: دوش با صد عیش بودی، هر شبت چون دوش باد

غزل شمارهٔ ۹۵: بیا، بیا، که دل و جان من فدای تو باد

غزل شمارهٔ ۹۶: کارم از دست شد و دل ز غمت زار افتاد

غزل شمارهٔ ۹۷: سایه ای کز قد و بالای تو بر ما افتد

غزل شمارهٔ ۹۸: گر ز رخسار تو یک لمعه بدریا افتد

غزل شمارهٔ ۹۹: ترا گهی که نظر بر من خراب افتد

غزل شمارهٔ ۱۰۰: چو از داغ فراقت شعله حسرت بجان افتد

غزل شمارهٔ ۱۰۱: آب حیات حسنت گل برگ تر ندارد

غزل شمارهٔ ۱۰۲: روز عمرم چند، یارب! چون شب غم بگذرد

غزل شمارهٔ ۱۰۳: ماه شهر آشوب من، هر گه براهی بگذرد

غزل شمارهٔ ۱۰۴: شمع، دوش از ناله من گریه بسیار کرد

غزل شمارهٔ ۱۰۵: مسکین طبیب، چاره دردم خیال کرد

غزل شمارهٔ ۱۰۶: نمی توان بتو شرح بلای هجران کرد

غزل شمارهٔ ۱۰۷: من عاشق و دیوانه و مستم، چه توان کرد

غزل شمارهٔ ۱۰۸: بناز می رود و سوی کس نمی نگرد

غزل شمارهٔ ۱۰۹: باغ عیش من بجای گل همه خار آورد

غزل شمارهٔ ۱۱۰: تا کی آن شوخ نظر بر دگری اندازد

غزل شمارهٔ ۱۱۱: یار، هر چند که رعنا و سهی قد باشد

غزل شمارهٔ ۱۱۲: می خواهم و کنجی که بجز یار نباشد

غزل شمارهٔ ۱۱۳: شب هجران رسید و محنت بسیار پیدا شد

غزل شمارهٔ ۱۱۴: افروخت رنگت از می و دلها کباب شد

غزل شمارهٔ ۱۱۵: تا از فروغ روی تو گل کامیاب شد

غزل شمارهٔ ۱۱۶: بر سر بالین طبیب از ناله من زار شد

غزل شمارهٔ ۱۱۷: گر برون می آید، آن بیرحم، زارم می کشد

غزل شمارهٔ ۱۱۸: زان دل بجانب سگ کوی تو می کشد

غزل شمارهٔ ۱۱۹: باز عشق آمد و کار دل ازو مشکل شد

غزل شمارهٔ ۱۲۰: اگر سودای عشق اینست، من دیوانه خواهم شد

غزل شمارهٔ ۱۲۱: از حال و دل و دیده مپرسید که چون شد

غزل شمارهٔ ۱۲۲: تا سلسله زلف تو زنجیر جنون شد

غزل شمارهٔ ۱۲۳: گل شکفت و شوق آن گل چهره از سر تازه شد

غزل شمارهٔ ۱۲۴: غم بتان مخور، ای دل، که زار خواهی شد

غزل شمارهٔ ۱۲۵: نیست عرق، که در رهت از حرکات می چکد

غزل شمارهٔ ۱۲۶: آه و صد آه! که آن مه ز سفر دیر آمد

غزل شمارهٔ ۱۲۷: روز هجران تو، یارب! ز کجا پیش آمد

غزل شمارهٔ ۱۲۸: دلم، پیش لبت، با جان شیرین در فغان آمد

غزل شمارهٔ ۱۲۹: نگسلد رشته جان من از آن سرو بلند

غزل شمارهٔ ۱۳۰: یارب! غم ما را که بعرض تو رساند

غزل شمارهٔ ۱۳۱: عارضت هست بهشتی، که عیان ساخته اند

غزل شمارهٔ ۱۳۲: جان من، بهر تو از جان بدنی ساخته اند

غزل شمارهٔ ۱۳۳: عجب! که رسم وفا هرگز آن پری داند

غزل شمارهٔ ۱۳۴: جهان و هر چه درو هست پایدار نماند

غزل شمارهٔ ۱۳۵: دلم رفت و جان حزین هم نماند

غزل شمارهٔ ۱۳۶: پیش از روزی، که خاک قالبم گل ساختند

غزل شمارهٔ ۱۳۷: بس که خلقی سخن عاشقی من کردند

غزل شمارهٔ ۱۳۸: عاشقان، هر چند مشتاق جمال دلبرند

غزل شمارهٔ ۱۳۹: رند لب تشنه چرا جام شرابی نزند

غزل شمارهٔ ۱۴۰: چو ترک من هوس مجلس شراب کند

غزل شمارهٔ ۱۴۱: هرگز آن شوخ بما غیر نگاهی نکند

غزل شمارهٔ ۱۴۲: گر کسی عاشق رخسار تو باشد چه کند

غزل شمارهٔ ۱۴۳: خوبرویان، چون بشوخی قصد مرغ دل کنند

غزل شمارهٔ ۱۴۴: چو لاله سینه من کاش پاره پاره کنند