گنجینه شعر و ادبیات

حكايت مادرم مايه خجالت من بود

مادر من فقط يك چشم داشت. من از اون متنفر بودم. اون مايه ي خجالت من بود. اون براي امرار معاش براي معلم ها وبچه مدرسه اي ها غذا مي پخت.

يك روز اومده بود دم در مدرسه دنبالم كه منو با خودش به خونه ببره.

خيلي خجالت كشيدم اخه اون چطور تونست اين كارو با من بكنه؟! به روي خودم نياوردم. فقط با تنفر يه نگاه بهش انداختم و فورا از اونجا دور شدم.روز بعد يكي از همكلاسيام منو مسخره كردوگفت هووو...مامان تو فقط يه چشم داره! فقط دلم مي خواست خودمو  يه جوري گم و كور كنم. كاش زمين دهن وا مي كرد و منو...كاش مادرم يه جوري گم وكور مي شد. روز بعد بهش گفتم اگه واقعا مي خواي منو شاد و خوشحال كني چرا نميري؟!

اون هيچ جوابي نداد...حتي يك لحظه هم راجع به حرفي كه زدم فكر نكردم چون خيلي عصباني بودم. احساسات اون براي من هيچ اهميتي نداشت. دلم مي خواست از اون خونه برم و ديگه هيچ كاري با اون نداشته باشم. سخت درس خوندم و موفق شدم براي ادامه تحصيل اونجا ازدواج كردم واسه خودم خونه خريدم. زن و بچه و زندگي...

از زندگي. بچه ها و آسايشي كه داشتم خوشحال بودم. تا اينكه مادرم يه روز اومد به ديدن من.اون سال ها منو نديده بود و همين طور نوه هاشو...

وقتي ايستاده بود دم دربچه ها به اون خنديدند ومن سرش داد كشيدم كه چرا خودش رو دعوت كرده كه بياد اينجا .اونم بي خبر...!

سرش داد زدم: چطور جرات كردي بياي خونه ي من وبچه هارو بترسوني!؟ گم شو برو از اينجا! همين حالا.

اون به ارامي جواب داد:اه خيلي معذرت مي خوام. مثل اينكه آدرس رو عوضي اومدم. بعد فورا رفت وديگر برنگشت.

يك روز يك دعوتنامه اومد در خونه من در سنگاپوربراي شركت در جشن تجديد ديدار دانش اموزان مدرسه.

ولي من به همسرم به دروغ گفتم كه به يك سفر كاري ميرم.

بعد از مراسم رفتم به اون كلبه قديمي خودمون:البته فقط از روي كنجكاوي...

همسايه ها گفتن كه اون مرده. ولي من حتي يه قطره اشك هم نريختم.

اونا يك نامه به من دادند كه اون ازشون خواسته بود به من بدن.

نامه رو باز كردم نوشته بود:

عزيزترينم من هميشه به فكر تو بوده ام. منو ببخش كه به خونت تو سنگاپور اومدم و بچه هاتو ترسوندم. خيلي خوشحال شدم وقتي شنيدم داري مياي اينجا. ولي من ممكنه كه نتونم از جام بلند شم و بيام تورو ببينم.

وقتي داشتي بزرگ مي شدي از اينكه دائم باعث خجالت تو شدم خيلي متاسفم.آخه مي دوني...  وقتي تو خيلي كوچيك بودي تو يه تصادف يه چشمتو از دست دادي.

به عنوان يك مادر نمي تونستم تحمل كنم و ببينم كه تو داري با يه چشم بزرگ مي شي. بنابراين چشم خودم رو دادم به تو.. براي من افتخار بود كه پسرم مي تونست با اون چشم به جاي من دنياي جديد رو به طور كامل ببينه.