گنجینه شعر و ادبیات

می غلطم و می لغزم و می ریزم از کوه
با سنگها و صخره های راه درگیر

فکر رسیدن می کنم هر روز و هر شب
با پا و با سر می دوم بی هیچ تاخیر

اما در آن پایین به پای کوه سنگی
تو داده ای دست خودت را دست تقدیر

قسمت نبوده، نیست، اما، احتمالا
مغز تو را این حرفها کردند تسخیر

بیهوده می کوشم برای با تو بودن
وقتی که می جنگی تو با هر گونه تغییر

این برف سنگین آب خواهد شد سرانجام
بر جای خود باقی است اما جاده پیر!

آرزو نوری

غزل «دزد پاتختی»

هزار بار مرا مرگ به از این سختی است

برای مردم بدبخت، مرگ خوشبختی است

گذشت عمر به جان کندن، ای خدا مُردم

زدست این همه جان کندن، این چه جان‌سختی است

رسید جان به لبم، هر چه دست و پا کردم

برون نشد، دگر این منتهای بدبختی است

رجال ما همه دزدند و دزد، بدنام است

که دزد گردنه، بدنامِ دزد پاتختی است

رجال صالح ما، این رجال خنثای اند

که از رجال دگر، امتیازشان لختی است

زنان کشور ما زنده‌اند و در کفن اند

که این اصولِ سیه بختی، از سیه رختی است

بمیر «عشقی» ار آسایش آرزو داری

که هر که مُرد شد آسوده، زنده در سختی است.

کریم رحیمی

بعد از این هرچه بگویید،جوابم شعر است

شاکی ام از همه و حرف حسابم شعر است

 

من همان خسته ی بی حوصله ی غم زده ام

آدم بد قلقی که رگ خوابم شعر است

 

فکر پرواز ندارم به سرم هیچ زمان

تا که در دام شما ارزن و آبم شعر است

 

رنگ و رو رفته ترین کاشی معماری هام

زرق و برق و همه ی رنگ و لعابم شعر است

 

خشت در خشت همانی که مرا ساخته و

بیت در بیت نموده ست خرابم،شعر است

 

بنویسید گناهان مرا پای خودم

از عذابم چه خیالیست،ثوابم شعر است


مرجان بیگی فر

یک عشق بی‌ملاحظه چون تیغ بر گلوست
فریاد اگر نمی‌کشم از ترس آبروست

این سمت، دشمنان قسم‌خورده در کمین
آن سو کشیده‌اند کمان‌ ابروان دوست

وقتی پلی شکسته، فقط مانده پشت سر
ناچارم از ادامه‌ی راهی که پیش روست

بشکن مرا؛ بدون تو یک مُهر باطلم
بیهوده‌ام شبیه نمازی که بی‌وضوست

پیرم ولی هنوز جوانی نکرده‌ام
این تاک کهنه را قدحی تازه آرزوست

خود را به حجم خالی من واگذار کن
ای باده‌ای که جای تو آغوش این سبوست ...

#اعظم_سعادتمند

زیرو بم ها
پیچ و خم ها
کوچه های دوستی را می شناسم

من نقاب چهره ها را
چهره ها را می شناسم
چار فصل دوستی را
باد را و برف را، سبزه، مگس را می شناسم

من پیام چشمها را
من زبان قلب ها را
من نیاز گوشها را
فکرها، احساس ها را می شناسم

با سکوت خویش
من نهضت دور و ناپیداترین نا گفته ها را
رمز و راز و عمق و سطح گفته ها را
هر که را و هر چه را در جای خود
من با تمام هستی و با بودن آن می شناسم

دشمنان را
دوستان را
دوست باید داشت
بی توقع،بی نیاز
دوست باید بود
کوه ها را کاه باید یافت
کاه ها را کوه باید دید
یا که باید با غرور خویشتن ها ماند.

فریدون ایل بیگی

می زنی در نرفته ای آقا
تا ابد با جنازه درگیری 

تا کجا رفته ای؛ولی هر شب 
پای تاوان لاشه می میری 

زنده در انجماد یک بستر 
مرگ را کرده ای هماغوشت 

فکر کن،تا کجای این قصه -
زندگی می کند فراموشت.

مرگ یعنی که زخم کاری بود
وقت افتادنت به فحاشی 

چشم بستی ،شکنجه می شد در -
"خفه شو ،گم شو ، احمقِ لاشی"

رد شد از سرخی کمربندت 
روی بامت کبوترت، پر ،پر.

آسمانت همیشه پاییزی 
می رود در هوای دیگر سر 

مرگ یعنی سکوت خون گریه
بودنش در قطار ،اجباری 

سرنوشتی به غیر رفتن نیست 
مثل این ریل های تکراری

دور از تو نشست و عاشق بود
مرگ یعنی زنی که شاعر شد

عاشقی با مداد و یک دفتر 
درد را، هی؛ کشید و ماهر شد

اتهامش خیانتی ذهنی است
حکم اعدام لازم الاجراست 

صورتت را عقب نکش آقا
تا تفی می کنی که سر بالاست

شعر عالیجناب شرقی شاعر طاهره داورى 

امشب بیا تا جرعه یى از شعر مهمانت كنم
تك بیت اشعار منى سر فصل دیوانت كنم

تندیس زیباى تو را از نو بسازم با غزل
زیباترین اسطوره ى تاریخ ایرانت كنم

هرشب خیال یاد تو در من چه غوغا مى كند
امشب در آغوشم بیا تا مست و حیرانت كنم

چون ماه شبهایت شوم امشب میان آسمان
تا در مدار عاشقى مانند كیوانت كنم

از جام لبهایت بیا بر من بنوشان جرعه یى
آنگه به من فرصت بده تا بوسه بارانت كنم

هرشب كنار پنجره مشتاق دیدار توام
تا چون نسیم آیى و من مانند طوفانت كنم

عالیجناب شرقى شبهاى تنهایى من
امشب بیا با یك غزل مشهور دورانت كنم

شاعر : طاهره داورى

کار سخن از قافیه ی تنگ گذشته ست
از شیشه ی ما هجمه ی صد سنگ گذشته ست

از داشتن و داشتنی بهره چه جویی؟
تیمور هم از فتح خودش لنگ گذشته ست

عشاق ،شناور همه چون ماهی این بحر
طماع از این بحر چو خرچنگ گذشته ست

قابیل شده قصه ی هابیل نوشتیم
آسوده قلم از سر این ننگ گذشته ست

در سینه ی ما خیر و شری نیست از این پس
این سینه هم از صلح و هم از جنگ گذشته ست

آسان نرسیدیم به این شادی بی درد
صد ناله ی پر غصه از این چنگ گذشته ست

خود بت شکن کعبه ی خود باش که اینجا
هر کس صنمی داشته دلتنگ گذشته ست

اول قدم ، آن نقطه که آغاز تماشاست
سالک ز غم و غصه ی فرسنگ گذشته ست

طاووس مشو ، فرصت پرواز همین است
طاووس ز پرواز به صد رنگ گذشته ست

با ساز ِطرب رقص ِتماشا کن و بگذر
برخیز و مگو نیمی از آهنگ گذشته ست


رضا حیدری نیا

آرام و آهسته ربود از من قرار امشب
بوی زمستان می دهد طرز بهار امشب 
دارم امید سیب خوردن از انار امشب
آهو به آهو می شوم حین شکار امشب 
من از لبانت نغمه ای دلگیر می خواهم 

هی می زند اما دگر دردم نمی گیرد
این زخم های کهنه را مرهم نمی گیرد 
دیگر کسی همراه با من دم نمی گیرد 
دستان تو دست مرا محکم نمی گیرد 
یک دلخوشی کوچک از تقدیر می خواهم 

پشت بلوط چشم او سنجاب می بینم 
فردا زمستان است و دارم خواب می بینم 
در ظلمت گیسوی او شب تاب می بینم 
از تشنگی هر آتشی را آب می بینم 
پستان او خشکیده و من شیر می خواهم 

چون پهلوانی پیرم و قوت به بازو نیست 
وقتی تو باشی شیر من، حاجت به آهو نیست 
شب تاب دیگر لابه لای مو و گیسو نیست 
سنجاب دیگر در پی بادام و گردو نیست 
ناچارم از نان شب و زنجیر می خواهم 

با پای اندوه از دل پاییز حرکت کن! 
هر چند مردابی، ولی برخیز، حرکت کن!
انگشت ها را زین کن و بر میز حرکت کن!
چون شمس سوی روم از تبریز حرکت کن!
در قتل خود از دست تو شمشیر می خواهم

ای ابرکَم! از تیره بختی پُر ببار امشب 
بر وسعت دلتنگی ام دلبر ببار امشب
بر نیزه ی تنهایی من سر ببار امشب 
ای ابرکم، از هر شبی بهتر ببار امشب 
امشب خلاصم کن، فقط یک تیر می خواهم!

#‌حسین_شیردل
#مسمط