نه لب گشـایدم از گل ، نه دل کــشد به نبید چه بی نشــــاط بهــاری که بی رخ تو رسید!
نشـــانِ داغِ دلِ مــاست لاله ای که شـکفت به ســـوگـواریِ زلفِ تو این بنفــشــــه دمید
بیــــا که خاکِ رهـــت لاله زار خــواهد شد ز بـس که خونِ دل از چـشـــمِ انتــظار چکید
به یـــادِ زلفِ نگونســـارِشـــاهـــدانِ چمـن ببـــین در آیــنــــه جـویـبــار گـــــریه بــید
به دورِ ما که همه خونِ دل به ساغرهاست ز چشم ساقیِ غمگین که بوسه خواهد چید؟
چه جـــای من ؟ که درین روزگارِ بی فریاد ز دســت جـــورِ تـو ناهـیــــد بر فــلـک نالید
از این چراغ توام چشــم روشـــنایی نیست که کــس ز آتـــش بیــــداد غـیــــــر دود ندید
گذشت عمر و به دل عشوه می خریم هنوز که هســت در پیِ شـــام ســــیاه صـُــبح سپید
کِراست " سـایه" درین فتـنه ها امید امان؟ شـُـد آن زمــــان که دلـی بود در امــــان امید
صفــای آینـــه خواجه بین کزین دمِ ســـرد نـشـــد مکـــدّر و بر آه عـاشـــــــقـان برچـید
گاهی گمــان نمـی کنـی و مـی شـود