کجایی ای که دلم بیـتو در تب و تاب است چه بس خیال پریشان به چشم بیخواب است
به ساکــنان ســلامت خبر که خواهـــد بُرد که باز کـــشتی ما در مـــیان غرقــاب است
ز چشــم خویش گرفتــم قیــاس کار جهان که نقش مردم حق بین همـیشه بر آب است
به سیـــنه سرّ محبــّت نهان کنــــید که باز هــــــزار تیـــر بلا، در کمــین احبــاب است
ببــین در آیـنـــه داری ثبات سیــــنه ی ما اگر چه با دل لرزان بــــسان ســـیماب است
بر آســـتان وفـــا سر نهــــاده ایم و هـنوز اگــر امـیــــد گشـــایش بُـوَد ازین باب است
قدح ز هر که گرفتــم به جـُز خمار نداشت مـُـرید ساقی خویشـم که باده اش ناب است
مـَــدار چشـــم امید از چراغــــدار ســــپهر سیاه گوشــه زندان چه جای مهـتاب است؟
زمــانه کیــفــر بیــــداد سخت خــواهــد داد سزای رســـتم بد روز، مرگ سهـراب است
عقــاب ها به هـوا پـَـر گشــاده اند و دریـغ که این نــمایــش پرواز نقــش در قاب است
در آرزوی تو آخـــر به باد خــواهـــد رفت چنیـن که جان پریشـان"سایه" بی تاب است
گاهی گمــان نمـی کنـی و مـی شـود